Warm

Drie personages, de 1e man, de 2e man en de vrouw ontmoeten elkaar om beurt op een pier. De 2 mannen weten niet meer of ze elkaar kennen, of ze elkaar al ontmoet hebben, waar ze elkaar tegenkwamen of niet. Dan komt er een vrouw op de pier. De vrouw herkent de 1e man. Het is lang geleden dat ze elkaar zagen. Zij weet niet waar ze zich bevindt. Ze wil gaan zwemmen. Ze wil het over de kinderen hebben. Zijn kinderen. Hoe het ermee gaat, wil hij weten. 

Jon Fosse is een terugkerende auteur bij STAN. Samen met Discordia presenteren ze na Eg er vinden, ik ben de wind en Rambuku het laatste deel in het drieluik rond Jon Fosse. 

Ze blijven kiezen voor Jon Fosse omdat hij een heel eigen en nieuwe taal creëert, een taal die lijkt te bestaan uit weinig en eenvoudige woorden, uit korte zinnen en herhalingen, zonder psychologie in de personages. Fosse toont dat literatuur en kunst tegelijk een grote troost en een groot verdriet kunnen zijn.

Warm beschrijft twee mannen en één vrouw. 

Naamloos.
Wie zijn zij?
Wij
Zij
Misschien toneelspelers
Misschien

Ze weten niet wie ze waren, weten niet waar ze waren, weten niet hoe ze waren, weten niet wat ze waren, denken niet te weten wat ze deden, nu ze op de plek aangekomen zijn, die ze niet kunnen verlaten, te weten het toneel.

Over Jon Fosse 
Jon Fosse (1969) is een Noorse schrijver van gedichten, jeugdboeken en meer dan 30 toneelstukken. Zijn oeuvre werd over de hele wereld gespeeld, in 40 verschillende talen, goed voor meer dan 900 voorstellingen in totaal. Fosse ontving in 2023 de Nobelprijs voor Literatuur.

Typische stijlkenmerken zijn de minimale dramatische ontwikkelingen, sobere taal en vele pauzes. Hij zorgt voor vertraging, verdieping, eenvoud, verstilling, verinnerlijking, mysticisme, existentialisme – glashelder als het water in de fjorden. Fosse’s sterk uitgepuurde woordenschat, zijn gevoel voor ritme en vele herhalingen zorgen voor een raadselachtige sfeer die veel ruimte overlaat voor associaties. 

 Credits:
van en met Damiaan De Schrijver, Matthias de Koning, Annette Kouwenhoven
productie STAN en Discordia
tekst Jon Fosse
vertaling Maaike Van Rijn